#5. Bóg naprawdę istnieje, tylko przestał już zawracać sobie głowę niepohamowaną głupotą byczków z Hiszpanii.

     Natychmiast zażądałam od Fernando, by postawił mnie na ziemi. Zgromiłam morderczym wręcz wzrokiem całą trójcę. Oczywiście mój braciszek, Cesc i Andres (swoją drogą myślałam, że chociaż ten ostatni posiada jakieś zalążki czegoś mózgopodobnego, ale widać, że się myliłam) przystanęli, jak gdyby nigdy nic, przyglądając nam się podejrzliwie, zawłaszcza Iker. Przyznam, że w towarzystwie hiszpańskich piłkarzy momentami można doznać ogłupienia, ale głupia to ja jeszcze nie jestem, jak być może im się wydaje. Nie wiem, co mieli na swoje wytłumaczenia, a przede wszystkim co robili akurat w tym miejscu i to o tej porze? Z całym szacunkiem, ale w przypadki chodzące po ludziach to ja nie wierzę i nie uwierzę, nigdy. O ile pamięć mnie nie myli, pełnoletniość osiągnęłam już dwa lata temu i odpowiadam sama za siebie. No chyba, że według Ikera jestem nadal zdemoralizowana i obowiązują mnie nowe, nietypowe zasady. Staram się zachowywać wewnętrzny spokój, ale przeczucie, że zaraz zaleje mnie krew bierze nade mną górę i tylko resztkami sił powstrzymuję się, żeby nie wybuchnąć.

- Jak spacerek? – wyszczerzył się całkiem niewinnie Fabregas.

- Co wy do jasnej choler znowu odpierdalacie?! – ryknęłam, kątem oka dostrzegając lekkie przerażenie na twarzy Fernando.

- Też jesteśmy na spacerze. To wieczorne powietrze i zielona trawa działają na mnie kojąco, ponieważ iż gdyż jestem człekiem nerwowym, otóż to – zawyrokował Andres.

- Iniesta, o czym Ty do mnie mówisz? Ostoja reprezentacji, człowiek niczym nie różniący się od myszy pod miotłą, a pieprzysz takie smęty? – jęknęłam, spoglądając na niego z politowaniem.

- Dobra, to ja może powiem prawdę…

- No dobrze by było – odezwał się w końcu Piegus.

- Bo my przyszliśmy zbierać liście – odparł Cesc.

- Jakie liście? Liście? A po co wam liście? – spojrzałam na niego jak na idiotę. No przepraszam bardzo, a co ja innego mogłam sobie o nim pomyśleć w tamtym momencie?

- Bo zakładam zielnik! Będę suszył liście i wklejał do zeszytu, ha! To jest takie fajowe i superaśne zajęcie! Spróbuj, Jane! – dodał z radosnym entuzjazmem.

- Dobry Boże, daj mi siły. Widzisz takie cyrki i nawet nie grzmisz? – zawyłam niemal błagalnie, wywracając teatralnie oczyma.

- Nie chcę burzy! Ja się boję burzy! Mamy tutaj nie ma! – pisnął przerażony Iniesta, przystając za plecami mojego braciszka.

- Weźcie się może schowajcie, co? Czy ja mieszam się każdemu z was w wasze sprawy prywatne? – mruknął wyraźnie zniesmaczony zachowaniem swoich kolegów Torres, co poniekąd mnie zaskoczyło, bo zawsze chętnie brał udział w tego typu inteligentnych rozmowach.

- Iker, tobie też palma kokosowa odbiła? – spojrzałam na niego z ukosa.

- Po co się z nim umówiłaś? Torres nie jest dla ciebie – zacmokał, mrużąc oczy.

- Akurat tobie najmniej do tego z kim się umawiam. Jak pójdziesz po rozum do głowy, to zacznę z tobą gadać, jak z człowiekiem na poziomie, bo póki co głupota cię pochłania totalnie – popukałam się ostentacyjnie palcem w czoło.

- Ja byłem w sklepie żelaznym, bo chciałem zakupić mózg! – krzyknął podniecony Iniesta. – Ale mi nie chcieli sprzedać, nie wiem czemu..? – zrobił minę zbitego z tropu psa.

- Trzeba było iść do zieleniaka! O, mam! Pójdziesz tam ze mną. Tam na pewno kupię dużo liści do suszenia! – zawołał radośnie Cesc.

- A liście pietruszki też zasuszysz? – spojrzał na niego zaciekawiony.

- Nie, skórkę z jabłka, bo to się do liści zalicza. Pietruszka to owoc egzotyczny.

- Aha.

- Dość, ja nie będę tego słuchała. Doskonale wiecie, że przegięliście i tego wam nie daruję. Co za dużo, to niezdrowo. Żeby łazić za Bogu ducha winnymi ludźmi? Trzeba mieć nieźle nasrane w bani, tak jak wy! Zajmijcie się lepiej kopaniem piłeczki – burknęłam, totalnie wyprowadzona z równowagi.

    W mojej głowie narodził się już wspaniały plan zemsty, przez co moje usta wykrzywiły się w podstępnym, aczkolwiek szczerym uśmieszku. Nie miałam zamiaru im tego odpuścić. Zastanawiałam się tylko, czy też wtajemniczyć w to Fernando, czy liczyć na samą siebie. No cóż, tą kwestię jeszcze przemyślę.

- Torres, mądrzejesz i idziesz ze mną, czy popadasz w dalszą głupotę i zostajesz z tymi głąbami? – spojrzałam znacząco na napastnika.

- Idę z tobą, no przecież, że nie inaczej. Chyba trochę zmądrzałem, co? – zatrzepotał rzęsami.

- Do tego daleka droga jeszcze, ale zmierzasz w dobrym kierunku.

- Lubię gołąbki! Są pyyyyycha! – zamiauczał Cesc, za co oberwał od Ikera.

     Obdarzyłam ich jeszcze tylko jednym, pogardliwym i pełnym złości spojrzeniem, po czym wraz z Fernando udaliśmy się w przeciwnym kierunku, w drogę powrotną do hotelu. Przez tych idiotów odechciało mi się już dalszego spacerowania i zapragnęłam wrócić do hotelu.

~~~

     Okazało się też, że i w samym hotelu nie brakowało atrakcji, bo już od wejścia powitały nas bliżej nieokreślone dźwięki. Nie wiedziałam, czy mogłabym je przyrównać do krzyków, pisków albo też i wycia. To naprawdę było dziwne, delikatnie ujmując.

- Moja nowa bluza i ja jesteśmy ósmym i dziewiątym, nie, przepraszam, dziesiątym cudem świata! – odparł dumnie Puyol.

- To co w takim razie jest ósmym cudem? – zaciekawił się Pedro.

- Moje zajebiście cudowne looooczki, durna pało! – oburzył się kapitan Barcelony.

- Wyglądasz jak dziwka. No ale serio, ostatnio, jak byliśmy  w tym tam klubie, dokładnie to ja nie pamiętam gdzie, ale tam też takich nie brakowało, z takimi włosami – zarechotał Pique.

- Idź zwal sobie konia, ty podła świnio! – ryknął, odwracając się na pięcie. – Moja urażona duma nie pozwala mi tu z wami dłużej przebywać – prychnął i ruszył do swojego pokoju.

- Jesteśmy żule city i ćpamy sok  pomarańczowy! – zanitowała, niezbyt melodyjnym głosem Villa, obejmując ramieniem jednego ze swoich reprezentacyjnych kolegów.

- I żyjemy nadal!

     W to wszystko idealnie wkomponował się Arbeola, który biegał dookoła, wrzeszcząc, iż jest nadpobudliwym dzieckiem wojny i terroru w Afganistanie i to tam jest jego miejsce.  

- Nieszczęście, matko boska, nieszczęście! – zajęczał Pepe, niosąc na rękach półprzytomnego Ramosa.

- Co mu? – przyjrzał się im Torres.

- Mój ukochany skarbek zderzył się z drzwiami i umiera, bo ten idiota – wskazał gestem dłoni na Pique. – brutalnie go nimi potraktował. Jeśli Sergio się nie obudzi, to pozbędę się wszystkich sznureczków z twoich spodni, wiem, jak ci na nich zależy, rozumiesz?!

- Reina, no, nie możesz mi tego zrobić! Nie zrobisz tego, prawda? – spojrzał na niego z przestrachem w oczach.

- A właśnie, że to zrobię! Wiesz, jak skrzywdziłeś Ramosiątko moje kochane?! – pociągnął nosem.

- Przepraszam.. Ja podmucham – podbiegł do nich natychmiast, zaciągając się powietrzem, by po chwili wypuścić je z ogromnym świstem.

- Ty świnio, oplułeś mnie! – wrzasnął nagle obrońca Realu.

- Serguś, na szczęście żyjesz! – wykrzyknął uradowany Reina.

- Domestos, dajcie mi domestos, muszę zdezynfekować twarz! – jęknął piłkarz, krzywiąc się.

- W łazience albo w schowku na miotły sprzątaczki na pewno znajdziesz – poklepałam go po ramieniu, zrezygnowana głupotą tej bandy.

     Nie czekając na jakąkolwiek reakcję czy odpowiedź od razu ruszyłam w stronę windy. Chciałam znaleźć się w swoim pokoju, jak najdalej od tego cyrku. Już jutro rano miałam w zamiarze wcielić swój plan zemsty w życie. I od tej chwili miał on obejmować nie tylko Ikera, Andresa i Cesca, ale całą drużynę. Co, jak co, ale nauczka im się przyda. Z Jane Watson się nie zadziera!

- Jane, zaczekaj! – usłyszałam nawoływanie, kiedy stanęłam przed drzwiami swojego pokoju. Obróciłam się i ujrzałam biegnącego w moja stronę Torresa.

- O co chodzi?

- O nic. Mimo wszystko dzięki za ten wieczór, albo za połowę wieczoru – wyszczerzył się, cmoknął mnie w policzek i ruszył w kierunku swojego pokoju.

     Z nieopuszczającym mnie uczuciem zdumienia zatrzasnęłam za sobą drzwi i od razu rzuciłam się na łóżko. Ten dzień zdecydowanie nie należał do najlepszych. 

_________________________________________________

Po ponad miesięcznej przerwie dodaję długo wyczekiwaną piątkę. Być może rozdział jest trochę krótki, ale na więcej wysilić się nie mogłam. Czuję się fatalnie, szczególnie dzisiaj, jednak rozdział miał pojawić się dzisiaj, więc zawzięłam się i powstało to coś. Zrekompensuję Wam to znacznie dłuższą szóstką. Nie wiem, czy się spodobało, czy też nie. Miało być humorystycznie - wydaje mi się, że nieco jest. Być może nie spełniło to waszych oczekiwań, nie zdziwiłabym się, bo pisanie z zawrotami głowy i niezwykła zawziętością pomocne raczej nie jest. :)

Pozdrawiam. ;*

P.S. Bardzo dziękuję za nominacje do Liebster Award. To miłe, że jestem wyróżniona wśród bloggerek, których twórczość