#4. Święta trójca strzegąca siostrzanej cnoty zawsze na posterunku.

   Dobry Panie Boże, powiedz mi, co we mnie wstąpiło? Co takiego, że zgodziłam się, a właściwie to dałam namówić na spotkanie Torresowi? Chyba byłam w tamtej chwili niespełna umysłu. Nie znajduję innego, bardziej sensownego wytłumaczenia w tej sytuacji, naprawdę. No cóż, obiecałam mu to nieszczęsne spotkanie, więc słowa dotrzymam, ponieważ z natury jestem osobą, która dotrzymuje danego przez siebie słowa. Nie jestem zniechęcona, ale ta jego głupota momentami mnie przerasta. Ja nie wiem, czemu Fernando i cała ta zgraja kreują się na takich debili, po co im to? Co chcą przez to osiągnąć? Wraz z del Bosque niejednokrotnie próbowaliśmy doszukać się w ich zachowaniu jakiegoś sensu, ale go nie znaleźliśmy. Takowe zachowanie sensu w ogóle nie ma. Może jakieś traumy z lat dziecięcych?

      Spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę dziewiętnastą, czyli czas, gdzie powinnam się już przygotowywać do spotkania. Miałam co do niego mieszane uczucia. Bo z jednej strony to ciągłe pajacowanie Fernando irytowało mnie ogromnie, o czym wiele razy mu mówiłam, z czego on kompletnie nic sobie nie robi, zagłębiając się w tym, choć z drugiej strony przecież nie jest taki zły, potrafi zachować się po ludzki, kiedy sytuacja tego wymaga. Przynajmniej tak to widziałam, obserwując go regularnie. Jest dorosłym facetem, a zachowuje się tak dziecinnie, zresztą jak pozostali piłkarze La Roja. Gdyby nie to, to może nie byłby taki zły? Dobra, stop, muszę się hamować i przestać myśleć o nim w takich kategoriach. [...] Po odświeżającym prysznicu stanęłam przed szafą, nie bardzo wiedząc, na jakie elementy garderoby postawić tego ciepłego wieczoru. Po kilku minutach namysłu zdecydowałam się w końcu letnią, zwiewną sukienkę w kolorze ciepłej brzoskwini, co  uzupełniał sweterek w odcieniach brązu, mający stanowić asekurację w razie chłodu. Włosy pozostawiłam rozpuszczone, a całość swojego wyglądu uzupełniłam lekkim i naturalnym makijażem. Tak oto gotowa oczekiwałam jedynie na zjawienie się w moim pokoju Fernando.

~~~

- Saaaanta Iker, Saaanta Iker! – do pokoju hiszpańskiego bramkarza i kapitana drużyny z dzikim wrzaskiem wpadł Fabregas.

- Czego chcesz, szmaciarzu? I tak pól tonu ciszej, co? – warknął Casillas.

- Co robisz? – wyszczerzył się.

- Opierdalam się?

- Jest sprawa, a właściwie to coś, o czym powinieneś wiedzieć, tylko ja nie wiem, jak ci o tym powiedzieć, ale uznałem, że jednak musisz o tym wiedzieć, bo gdybyś nie wiedział, to byłoby nie miło i żyłbyś w niewiedzy, a niewiedza jest bardzo zła i…

- Długo będziesz tak pierdolił jeszcze? – wywrócił oczami, najwyraźniej znudzony monologiem Czesława.

- Ikeer! – zapiszczał. – Właśnie chodzi o to, że dzisiaj to nie ja będę pierdolił!

- Aha, fajnie, ta wiedza jest mi zbyteczna. Skończyłeś?

- Jane umówiła się z Torresem! – ryknął głośno.

- Powiedział, że będzie ją pierdolił?! – podskoczył z łóżka niczym oparzony.

- Nie, ale on na pewno będzie ją pierdolił, jak się z nią umówił! – odparł inteligentnie Katalończyk.

- Pierdolenie to on co najwyżej może sobie poobserwować przez ekran swojego laptopa. O której się umówili? – był niemal gotów do wyjścia.

- O 20.. Ale, Santa, czekaj, ja mam plan..

- Co to za plan?

     Pomocnik nachylił twarz w okolice ucha bramkarza, szperając mu coś, co ten przyjął początkowo z nietęgą i nieco zażenowaną miną, ale po namowach kolegi zgodził się w końcu przystać na jego propozycję.

- Weźmiemy Iniestę i będzie fajnie! – zawołał entuzjastycznie, kiedy opuszczali pokój.

~~~

    

     Kurczę, czuję się jak nastolatek, który wybiera się na swoją pierwszą, poważną randkę w życiu, a mam przecież dwadzieścia parę lat i masę takich spotkań za sobą. Czuję takie dziwne, wewnętrzne podekscytowanie. Cholernie cieszę się, że Jane zgodziła się umówić ze mną! Aż mam ochotę zapiszczeć radośnie, ale jednak poczekam z tym do powrotu. Myślę, że to będzie dobre rozwiązanie. Chyba nie sypnę czegoś głupiego, choć kiedy się denerwuję, to u mnie jest to normalne. Stop, ja się denerwuję? Nie, no coś ty, Fer, pełen luzik, przecież to tylko takie tam spotkanie, co nie? Pójdziesz, przyjdziesz i będzie git. A ja nie? No przecież ja nie mam zamiaru jej przelecieć, chociaż nie, mam, ale dzisiaj przecież nie mogę tego zrobić, ale kiedyś zrobię, bardzo bym chciał. Przecież seks to samo dobro, jak cholera. Dobra, to nie było dobre na myśli, ale głodnemu chleb zawsze na myśli.

~~~

     Słysząc głośne pukanie do drzwi, byłam pewna, że to Fernando tak więc zebrałam się do wyjścia. Nie myliłam się. Przed drzwiami pokoju stał napastnik, który wyglądał… całkiem dobrze, nawet bardzo dobrze, tak inaczej niż do tej pory, co mnie zaskoczyło, w tym aspekcie pozytywnym oczywiście. A w dłoni ściskał mały bukiecik kwiatów, który wręczył mi po krótkiej chwili. Wow, postarał się chłopak, nie ma co.

- Fernando, zaczynasz mnie zaskakiwać, wiesz? – spojrzałam na niego.

- Staram się za każdym razem – wyszczerzył się.

- No tak, głupotą, jeśli o to ci chodzi – parsknęłam śmiechem.

- Ej, ja nie jestem głupi – oburzył się, kiedy udaliśmy się na zewnątrz, w stronę hotelowego parku.

- Taa, tylko nieustannie robisz z siebie debila, nieprawdaż? – wywróciłam wymownie oczami.

- Oj tam, od razu debila… Przecież nas wszystkich znasz, wiesz, że taka jest nasza natura, a wygłupy mamy we krwi – zaśmiał się.

- No rozumiem, ale chyba możecie zacząć się zachowywać jak cywilizowania, dorośli faceci, a nie jak sześciolatki. Patrzą na was miliony ludzi, którzy widza w was swoich idoli, choć ja nie wiem dlaczego – wzruszyłam tylko ramionami.

- Jane, ja wiem, co sobie o mnie myślisz, ale ja w gruncie rzeczy nie jestem aż takim debilem, za jakiego mnie uważasz – zapewnił mnie.

- Fernando, powiem tak: uważam, że jeśli tylko byś chciał, mógłbyś wykrzesać z siebie resztki dorosłości i normalności, zamiast poświęcając swój czas jakimś nieistotnym pierdołom – poklepałam go po ramieniu.

- To czyli mnie lubisz? – poruszył zabawnie brwiami.

- Ty nie rozumiesz, o czym ja do ciebie mówię – jęknęłam.

- Nie przejmuj się, za kilka minut zrozumiem, bo dzisiaj mam opóźniony zapłon – po chwili straciłam grunt pod nogami.

- No ej, postaw mnie z powrotem – zmarszczyłam brwi.

- Nie, będę cię na rękach nosił!

- Do niedawna chciałeś się ze mną jeszcze przespać.

- Bo nadal chcę… - zaczął, ale umilkł, widząc mój groźny wzrok. – Ale poczekam jeszcze troszkę.

- No chyba na zbawienie, aniżeli na to, że będę uprawiała z tobą seks – popukałam go w czoło.

- Ale czemu? – ułożył usta w dzióbek.

- Zastanówmy się… Bo nie sądzę, żeby to było czymś odpowiednim, Torres? – uniosłam brew ku górze.

- Jane, ale ja jestem bardzo przystojny – cmoknął mnie niespodziewanie w policzek.

- I bardzo bezpośredni, jak zauważyłam – westchnęłam rozbawiona, na co tylko zaśmiał się niewinnie.

~~~

- No patrz, prawie ją pocałował! – oburzył się Casillas.

- Hurra, ukrywamy się! – dało się słyszeć entuzjazm w głosie Cześka.

- Zamknij się, do kurwy chuja, ta w policzek tylko, a ty Fabregas nie myśl, że będę bawił się z tobą w wojnę, nie lubię Hitlera, a Stalin był nazistą, chyba, nie? Dobra, ich sprawa, ja tam jestem Hiszpanem – miauknął Iniesta.

- Kurwa, i masz problem! – oburzył się Cesc.

- A ja mam się tak temu przyglądać? – skrzywił się bramkarz.

- Przecież jej nie rucha – stwierdził rzeczowo Andres.

- No ale nosi ją na rękach, a od ręki do sukienki już mu niewiele zostało – zacmokał Fabreags.

- No trzymajcie mnie! – niemal ryknął najstarszy, na co Iniesta kurczowo zaplótł palce w jego dłoń. – Co ty odpierdalasz? – wrzasnął.

- No chciałeś przecież, żebym cię potrzymał, to cię trzymam. Poza tym będzie nam cieplej tak – uśmiechnął się szelmowsko.

- A weź spierdalaj – wyszarpnął dłoń z uścisku.

- Liście mam pod koszulką! – zapiszczał Czesław.

- To je sobie wyjmij!

- Kurwa, jak nie wiem, gdzie są!

- Przecież mówiłeś, że pod koszulką..

- No bo tam sobie jakoś wlazły, ale jakby teraz są gdzie indziej!

- Gdzie?!

- Nie wiem, weźcie mi je wyjmijcie! – jęknął strwożony.

- Idę strzec cnoty mojej siostrzyczki! – zawołał rycersko Iker.

- Przecież ona nie jest dziewicą – machnął ręką Iniesta.

- A skąd ty wiesz?!

- Bo… Jest już na to za duża – odparł cienkim głosikiem.

- Liście mam, no!

- Idę.

- To my z tobą! – zacmokał Andres, przybierając groźną minę, ciągnąć za sobą Fabsa.

- A moje liście? – miauknął.

- Potem se je wyciągniesz, tu chodzi o sukienkę Jane i macki Torresa! – odparł dumnie Iker, przybierając nietęgą minę.

- Tsa, jak ona jest już za duża na dziewicę, ale dobra – machnął ręką bladoskóry.

- Witaj La Rojo, misja specjalna! Buuum! – zawył drugi.

     I w takim oto bojowym nastawieniu wszyscy trzej, postanowili wyjść ze swojego ukrycia, z którego jak dotąd mieli dogodny widok na przebywającą ze sobą dwójkę, które stanowiło ogrodzenie, składające się z niskopiennego żywopłotu, a dla piłkarzy było w sam raz. Strach było pomyśleć, co wydarzy się za chwilę.

_____________________________________________

Miało być śmiesznie. Było? Sama nie wiem. Oceńcie same. Jestem zadowolona z tego rozdziału, choć uważam, że sama jego końcówka jest iście żałosna i dziecinna, no ale cóż, taki urok kreowanych przeze mnie Hiszpanów. 

Mam nadzieję, że może choć trochę udało mi się Was rozśmieszyć. 

Pozdrawiam ;*

P.S. Bójcie się piątki! :D