#1. Szerzący się debilizm

     Czy ja kiedykolwiek wspominałam już, że podróż ze zgrają blisko trzydziestu idiotów w jednym autokarze jest czymś najgorszym, co jak do tej pory mogło przydarzyć mi się w życiu? Nie? Więc właśnie o tym uprzejmie informuję. Samą podróż mogę uznać za wielki wyczyn. I w takich oto właśnie momentach często zadaję sobie pytanie: Za jakie grzechy, Panie Boże Wszechmogący?  

     Nazywam się Jane Watson. Mam dwadzieścia jeden lat i jestem młodszą, przyrodnią siostrą Ikera (bardzo skomplikowana historia, która kiedyś na pewno ujrzy światło dzienne, nie lubię o tym mówić, ale zdaję sobie sprawę, że kiedyś będę musiała) i jeszcze jedno. Razem z tymi hiszpańskimi przygłupami docieram właśnie na dwutygodniowe zgrupowanie przed rozpoczynającymi się Mistrzostwami Świata w RPA. Oczywiście za sprawą mojego brata. Wierzcie mi – on jest nie mniej świrnięty niż Torres, Ramos, Reina i Fabregas razem wzięci, choć momentami odnoszę wrażenie, że stara się – jako kapitan – utrzymać i zaprowadzić porządek w całej tej reprezentacji z beznadziejnym skutkiem.

- Panowie, dupy w górę, stacja łąki – zakomunikował del Bosque, kiedy podjechaliśmy pod bardzo luksusowy hiszpański hotel. Swoją drogą bardzo sympatyczny starszy pan, który traktuje mnie jak rodzoną wnuczkę, a ja nie mam nic przeciwko. Jedynie podziwiam go za to, że wytrzymuje z tymi bezmózgimi.

- Trenerze… Co chce pan dostać na urodziny? – zawołał Ramos, podrywając się z miejsca.

- Sergio, czy ty jesteś taki tępy? Urodziny obchodzę za trzy miesiące, a ty pytasz mnie o prezent? No ale skoro już poruszyłeś tę kwestię, to najlepsze będą chyba antydepresanty – westchnął teatralnie staruszek.

- Ooo.. A co to jest? Wtf? – obrońca Realu zrobił zdezorientowaną minę.

- To, co matka w dzieciństwie dawała ci przed snem, Ramos. Pamiętasz… taki biały proszek? – wykrzyknął Torres.

- Nie kłam, Nanduś! Mamusia dawała mi przecież witaminki! Witaminkę C! – zapiszczał oburzony.

- Sergio, pogódź się z bolesną prawdą. W dzieciństwie stwierdzono u ciebie ADHD i żyłeś na lekach psychotropowych – zacmokał Pepe Reina.

- No nie, nie, nie! – wrzasnął, tupiąc nogą.

- A zapytaj…

- A zadzwonię – sięgnął po swój telefon komórkowy, chcąc upewnić się w tejże kwestii.

     Jak się okazało, ku ogromnej radości Sergio nie stwierdzono u niego ADHD, a mama tym bardziej nie podawała mu leków psychotropowych, jednak chłopcy uparcie stali przy swojej wersji wydarzeń, za co Ramos strzelił ‘foch forever’.

    Największy problem, zresztą jak zawsze nastał z momentem przydzielania pokoi piłkarzom, którzy mieli wygórowane wymaganie. I tak oto David Villa nie chciał dzielić sypialni z Cescem i Pique, zważając na to, że obydwaj nie rozstają się ostatnio z laptopem i filmikami erotycznymi, przy których to – krótko mówiąc – lubili sobie ulżyć, a on potrzebował świętego spokoju. Carles z kolei nie pogardziłby pokojem jednoosobowym, gdyż jak sam stwierdził, potrzebuje dla siebie dużo przestrzeni, by móc raczyć się swoją niebywałą urodą i pięknymi, kręconymi włosami.

- A my bierzemy apartament małżeński! – zakomunikował głośno Torres, obejmując mnie ramieniem.

- I ja z nimi! – wrzasnął Pique.

- Chyba cię świnia kopnęła w ten krzywy ryj, Gerard. Jane śpi ze mną! Ja jestem piękniejszy! Jestem bogiem – miauknął z wyższością w głosie.

- Ferdziu, ale ty lubisz pierdolić – popukałam go w czoło.

- Z tobą się jeszcze nie pierdoliłem, ale bardzo chętnie – poruszył brwiami. – Poczekaj tylko, aż zostaniemy sami.

- Nie będziesz pierdolił mojej siostry, ty piegowaty mutancie genetyczny! – warknął, a raczej syknął Iker, mrużąc oczy.

- No jak nie, jak tak? – zrobił minę zbitego psa.

- Bo ja ci zabraniam – trzepnął go.

- Ale ja nie rozumiem… Twoja siostra jest fajna i seks jest bardzo milusi, no – tupnął oburzony nogą.

- Idź po mózg najpierw – rzucił Iniesta.

- A gdzie? – podrapał się po głowie.

- Do sklepu żelaznego – zakomunikował.

- Aha, dzięki.

- Idioci – skwitowałam, odbierając swój klucz, po czym ruszyłam do windy, kręcąc tylko głową z dezaprobatą.

     Zapowiadają się naprawdę beznadziejnie spędzone dwa tygodnie w towarzystwie tych idiotów i ich szerzącego się debilizmu. Ja nie wiem, jak to przeżyję i czy w ogóle przeżyję. 

______________________________________________

Pokusiłam się o to, by jedynkę dodać już dzisiaj. Krótka, ale to tylko taka niewinna próbka możliwości. Tak, jak wspominałam, to opowiadanie będzie miało charakter bardziej humorystyczny przede wszystkim. Jeśli się spodoba, będą kolejne rozdziały.

Podoba się? ^^